توحيد صفاتي در اعتقاد شيعه

صفات خدا عين ذات خداست و همانطور که نمي توان درباره ذات خدا حرف زد نمي توان درباره صفات خدا حرف زد و اين به اين معني است که علم خدا با علم مخلوق فرق مي کند و جدا از هم هستند. علت اينکه صفات خدا عين ذات خداست اين است که اگر مثلا وقتي مي گوييم خدا عالم است به اين معني نيست که علم خدا جدا و ذات خدا جدا است. چون در صورت جدا بودن علم از ذات خدا، علم مخلوق مي شود و نمي توان مخلوق محدود را به يک ذات نامحدود نسبت داد. چون علم، علم خدا است پس نامحدود مي شود و نمي تواند مخلوق باشد. بنابراين مي گوييم صفات خدا عين ذات خدا است. بيان ديگر: زيرا در غير اين صورت، نتيجه اين مي شود که خدا از دو جزء (ذات و صفت) مرکب باشد و ترکيب مستلزم احتياج و نياز است و نياز با خدا بودن که بايد از هر جهت غني و بي نياز باشد، سازگار نيست.
به عبارت ديگر؛ هرگاه بگوييم که خداوند از ترکيب «ذات» و «صفت» پديد آمده است در اين صورت خداوند مرکبي مي شود که به اجزاي خود احتياج دارد؛ يعني اگر هر يک از اين دو جزء نباشد خدايي وجود نخواهد داشت.
اين جا است که بر پايه برهان فلسفي مي گويند: ذات خداوند عين صفات او و ذات او همان علم، قدرت و ديگر صفات ذاتي او است، و هم چنان که ذات خدا عين صفات او است، هم چنين هر يک از صفات او عين صفات ديگر است؛ يعني حقيقت علم او غير از قدرت او نيست تا بگوييم : قسمتي از ذات او را علم و قسمت ديگر را قدرت تشکيل مي دهد، بلکه سراسر ذات او علم، قدرت و ديگر  صفات ذاتي او مي باشد و نيز صفات او عين يک ديگرند؛ زيرا اگر چنين، نباشد، باز موضوع ترکيب ذات از دو جزء ( مانند علم و قدرت) پيش مي آيد و ترکيب همان طور که گفته شد با خداوند بودن سازش ندارد.